Προσωπικά δεν προβληματίζομαι καθόλου.
Το εμβαδόν της σοφίτας που δύναται να μην προσμετρηθεί στη δόμηση είναι: 50%*60τ.μ. = 30τ.μ.
Είτε η σκάλα σύνδεσης τελευταίου ορόφου & σοφίτας ξεκινά από τον διάδρομο είτε μέσα από ένα δωμάτιο.

Σκάλα σύνδεσης σημαίνει ότι υπάρχει λειτουργική σύνδεση τελευταίου ορόφου & σοφίτας.
Αν και το μέσο ελεύθερο ύψος της σοφίτας είναι ≤2,20μ. τότε είμαστε ΟΚ.

Η "λειτουργική" σύνδεση απαιτείται από τον νόμο γιατί ο νομοθέτης δεν επιθυμεί ανεξάρτητες λειτουργικά σοφίτες.
Πρέπει οπωσδήποτε να εξυπηρετούν τον υποκείμενο χώρο.

Στον "χώρο" του υποκείμενου ορόφου περιλαμβάνονται και τα δωμάτια και τα λουτρά και οι διάδρομοι. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να διαφοροποιούμε τη χρήση και να μπαίνουμε στη "λογιστική" διαδικασία υπολογισμού των τ.μ. των δωματίων και των διαδρόμων και των WC κ.λπ..

Η χρήση της λέξης "όροφος" αντί της "κάτοψης" που υπήρχε στο αρχικό κείμενο του νόμου θεωρώ ότι είναι πιο σωστή. Στις πλείστες των περιπτώσεων υπάρχει ταύτιση αλλά όχι πάντα. Στην κάτοψη μπορεί να αποτυπώνονται και στοιχεία δυο ορόφων πιο κάτω αν υπάρχουν οπές.

Για το παταρι στον ορισμο του στην &28 του αρθρου 2 αναφερει οτι η επιφανεια του πρεπει να ειναι μικρότερη του 70% της επιφάνειας του υποκείμενου χώρου.
Η εκφραση χωρου με μπερδευει.
Αν πχ εχω οροφο με σαλονι και κουζινα και ενα wc ολος ο οροφος ειναι 60 τμ και το σαλονι 40 τμ και το παταρι εχει προσβαση με σκαλα απο το σαλονι το 70% το εξεταζουμε συμφωνα με τα 60 τμ ή με τα 40 τμ?
Θα υπολόγιζα το 70% στα 60τ.μ. θεωρώντας "χώρο" το συνολικό εμβαδόν της οριζόντιας ιδιοκτησίας.
Έτσι το έχω παρουσιάσει στην Υ.ΔΟΜ. και σε κατάστημα (απλή περίπτωση) που ήταν ενιαίος ο χώρος και σε κατοικία που υπήρχαν δωμάτια και διάδρομος και έγινε δεκτό.
Απλώς η εξέταση του 70% γίνεται ανά οριζόντια ιδιοκτησία.